spitsmuizen

20 januari 2010.

Ofschoon de felle kou uit de lucht is,heb ik nog steeds veel vogels in de tuin.

Daarom zet ik iedere morgen een grote schaal met vogelvoer op een standaard, zodat de kat (die weliswaar niets meer vangt) ze niet vanuit een hinderlaag kan bespringen.

Daarna liep ik door om mijn eerste sneeuwklokjes te begroeten. Ieder jaar zijn het er meer. Vorig jaar had ik nogal in de grond zitten wroeten en dan is het altijd spannend wat terugkomt na de winterslaap. Veel sneeuwklokjes. Vooral nog veel groen met hier en daar witte punten en één klokje open. De winter is verslagen. Ook al gaat het de volgende week 10 graden vriezen, de winter is verslagen. Niet alleen de sneeuwklokjes laten dat zien, ook de mezen slaan hun liedje anders dan anders. Er zitten territoriumnoten in hun zang.

Op weg naar de tuindeur, zag ik vanuit een ooghoek dat het ijs in mijn vijvertje, zo groot als een mortelbak, ontdooid is. Er dreven twee beschimmelde bladeren op die ik met een schepnetje er uit besloot te vissen.

Alleen, het waren geen beschimmelde bladeren. Het waren twee verdronken spitsmuizen.

Van alle vrije muizen zijn de spitsmuizen mij het liefst. Ranke pootjes met kleine klauwtjes, een spitse neus met lange snorharen en bruine kraaloogjes. Een levergrijs zacht velletje. Dat ze razend scherpe tandjes hebben weten mijn vingers inmiddels. En nu dobberden er twee in het watertje waar ik altijd een dikke tak in heb voor elk dier dat erin tuimeld, om er uit te kunnen.

Niets moois was er meer aan. Opgezwollen stijfe lijfjes en de pootjes stijf en wijduit als staken.

Een overjarige aardappel met wortelsprieten. Zo zagen ze eruit.

Ik heb ze opgeschept en ze achter een oude boomstam in een opening in de heg gelegd.

Even dacht ik, zal ik een requiem voor ze houden. Maar dat doen de wormen wel.

Ik ga het pompje maar uit het water halen, schoon maken en weer aanzetten, dat zal alle kleine zoogdieren in mijn tuin ervoor behoeden in de mortelbak te vallen, hoop ik.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl