de mooiste zin

24 januari 2010

De mooiste zin, las ik in de Volkskrant van 22 januari in een reportage van Eelco Meuleman
n.a.v. een tentoonstelling in het Gentse psychiatrisch ziekenhuis/museum Dr. Guislain.
Op de foto een beeld van een oude vrouw op een schommel.
Een grijs epoxy beeld in een voornamelijk grijs/blauw/zwarte ruimte.

"Met een hartverscheurende omabuik schommelt zij in het luchtledige".

Het beeld is gemaakt door Sofie Muller in 2009 en heet Elza.
Zij keek met liefdevolle ogen naar haar oma.

Een hartverscheurende omabuik. Waarom is een omabuik hartverscheurend?
Trots zijn wij, wanneer wij zwanger zijn en onze buik mag gezien worden.
Wij geven immers leven door.
Maar wanneer het wonder zich voltrokken heeft, moeten wij zo snel mogelijk weer plat worden, slank in ons oude figuur. Alsof dat wonder er nooit geweest is.
Dat lukt lang niet iedere vrouw. Zolang wij midden in ons leven staan, deel nemen aan de maatschappij, kunnen wij vergeten wat wij kwijt zijn en nooit meer terug krijgen.
Dan zijn wij ineens niet meer vruchtbaar, onze kinderen gaan er vandoor met hun eigen leven.
Nog zijn wij actief en betekenen we iets voor de maatschappij.
We kunnen alleen niet meer negeren wat we verloren hebben.
"Schat, je bent niet meer zo mooi als vroeger".
Maar wij zijn doorzetters, blijven in de maatschappij met mantelzorg, vrijwilligerswerk, passen op de kleinkinderen.
We worden stiller in onszelf maar blijven op de vierkante meter mee denken zolang als we kunnen. Tot we niet meer kunnen.
Een zorgpost, een kostenpost. Uiteindelijk een schim van ons ware zelf.

Met een hartverscheurende omabuik schommel ik strakjes in het luchtledige.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl