ontmoeting/ een kort verhaal in twee delen.

11.03.2011

Een experiment.Het is een idee, om sommige van mijn korte verhalen(te lang voor één blog)te plaatsen als een vervolgverhaal.Bij voorbeeld twee of drie afleveringen.Of het werkt hoor ik graag.

Ze loopt met snelle pas het park in en snuift de frisse geur op.
Vanmorgen bij het opstaan scheen de zon, na dagen van regen. Ze wist niet hoe snel ze zich klaar moest maken om naar buiten te gaan.Drie dagen lang zat ze binnen en heeft ze niemand gezien.
Het bankje waar ze meestal gaat zitten is bezet, de enige plek in de ochtendzon.
Ze zag hoe een man kwam aanlopen, voorbij de bank liep en terug ging om er te zitten.
Ze kan er wel naast, ruimte genoeg. Nette man, denkt ze, jong nog en dan moet ze glimlachen. Tegenwoordig vindt ze iedereen onder de 50 jong.
Ze knikt even en gaat zitten, ruimte genoeg tussen hen in latend.
Dit is een mooie plek in het Vondelpark.Achter haar een vijver met fontein.Voor haar, het voetpad met een grasveld, achterlangs omzoomd door struiken.
Rechts achter haar een houten brug. Met de kinderwagen destijds moest ze altijd hard duwen om er over heen te komen. In de buurt een zandbak waar ze vroeger vaak ging zitten met de baby in de wagen. Later zat ze op de rand van de zandbak, een peuter aan haar voeten.Er waren altijd andere moeders.

De zon schijnt warm op haar gezicht,jammer dat ze geen boek bij zich heeft. Zou ze een gesprek kunnen aanknopen? Even kijkt ze vluchtig opzij.
"Wat heerlijk, zo in het zonnetje na al die dagen regen". Er komt geen reactie.
"Als u het vervelend vindt dat ik tegen u praat, moet u het zeggen hoor. Niet iedereen houdt van een praatje, ik wel".
De man bromt, instemmend, vindt ze.
"Tot voor kort had ik een poes die 's morgens op mijn bed sprong zodra de wekker afliep. Kon ik tenminste 'goeiemorgen poes,'zeggen. Maar ik moest het diertje laten inslapen. Wie had kunnen bedenken dat het zo stil is bij het opstaan.
Mijn kinderen bel ik niet te vaak, altijd druk.Ze verwachten altijd dat ik wat leuks doe, dan zijn ze gerustgesteld, denk ik.
In de winkels ken ik iedereen, dan kan ik wel eens een praatje maken. Maar niet als er andere klanten zijn. 'Mens, schiet op' hoor ik ze dan denken.Altijd haast, het lijkt wel of het steeds erger wordt.
Ik ben al zo veel jaren alleen. Niet zielig, maar beklemmend, zo nu en dan.Dan sta ik op met pijn in mijn botten en niemand om even tegen te klagen. Dat helpt, weet u, klagen.Niet zeuren, maar even, u weet wel, hardop zeggen dat iets zeer doet. Dan denk ik wel eens, dat al die pijntjes die weliswaar bij een zekere leeftijd horen, voortkomen uit pijn van het hart, een mens wordt niet ongestraft oud.Zo'n dag is dan geen goede dag, dan moet ik voorzichtig zijn, opletten dat ik mij niet stoot.
Dan ligt ook de angst voor de toekomst op de loer, een eenzame oude dag.Niemand om je dagelijkse zorgen mee te bepraten, de grote zowel als de kleine.

wordt vervolgd.