verleden tijd

In een plaatselijke krant lees ik dat er geen cursusprojekt meer is in Maarssen. 'Dat hebben ze goed voor elkaar'denk ik en ga terug in de tijd.
Toen ik hier kwam wonen was er niets voor de nieuwkomers, helemaal niets. We woonden in een bouwput en verder weg was een noodwinkel.
Uit zelfbehoud zette ik een kleicursus op. 200 brieven in 200 bussen brachten 10 mensen binnen. Het werd leuk.
Een paar jaar later kwam er een cursusprojekt van de grond waartegen ik niet kon konkureren. Dus, mij gevoegd in de rij van cursusgevers en -geefsters. Ook bijzonder leuk.
Een enthousiaste tijd, vier dagdelen per week gaf ik les. Géén asbakken en nummerbordjes, tot hilariteit van iedereen die de eerste wens van nieuwkomers aanhoorden. 'Nee!'werd er dan in koor geroepen,'dat mag hier niet'.
We organiseerden tentoonstellingen, per slot van rekening had ik atelier aan huis, alles was mogelijk.
Toen mijn man op een ochtend, nadat we de kinderen naar school hadden gebracht, zijn blik liet vallen op de tientallen auto's die de wijk verlieten, zei hij peinzend vanaf zijn fiets:"In al die eeuwen is er niets veranderd. De mannen gaan naar hun jachtvelden en de vrouwen gaan naar huis en vegen hun vloer".
Het waren nog de jaren zeventig, de meeste vrouwen waren nog thuis bij de kinderen. Van kinderopvang hadden we nog niet zo veel gehoord.
Een idee werd geboren: ik ging exposities organiseren voor alle vrouwen die een creatieve cursus volgden binnen het cursusproject. Hexpo werd de naam.
Op de eerste expositie, wandkleden en keramiek hoorde ik iemand zeggen:"Jeetje, nu sta ik in een vreemd huis bij vreemde mensen in Maarssenbroek en ik vind het nog leuk ook". Kijk, dat vond ik nu bijzonder leuk om te horen.
Maarssenbroek, in die jaren zeiden wij 'het woont wel maar het went niet'.
Toen kwam er een kleine financiële crisis en van hogerhand werd besloten dat alleen de cursussen met nut, zoals talen en computers en handelsrekenen, nog subsidie kregen.
Het cursusprojekt verloor veel van zijn sprankeling.
Nu bestaat het dus helemaal niet meer. Dat er geen behoefte meer zou zijn, durf ik te betwijfelen. Jammer, het was een goed produkt. Maarssen had er trots op moeten zijn en het moeten koesteren. Ik prijs mij gelukkig dat ik het heb meegemaakt.